Kada je riječ o publikacijama koje izlaze periodično, razlikujemo naučne časopise (koji se ponekad preciznije nazivaju arhivskim časopisima) i magazine (tzv. popularne publikacije).[1] Arhivski časopisi su mediji komunikacije između kolega (stručnjaka), bez reklama, u njima se objavljuju naučni prilozi namijenjeni jasno definisanoj publici, i veoma su skupi. Sadržaj popularnih časopisa uglavnom se sastoji od nekomercijalnih sadržaja, ali se pored toga objavljuju i mnoge informacije koje nisu zanimljive za arhivske časopise. Tipični primjeri popularnih časopisa su Scientific American, IEEE Signal-Processing Magazine ili Science Daily: Health & Medicine News. Postoje neke akademske periodične publikacije koje se ne mogu strogo podvesti ni pod jednu od dvije navedene definicije, već su negdje između (npr. Science i Nature).
Različiti tipovi dokumenata u naučnim časopisima prikazani su u tabeli 1.1. U uputstvu za autore u naučnom časopisu obično je navedeno koju vrstu radova časopis objavljuje. Ali, ovo nije uvijek jasno definisano, a, radi objašnjenja, u tabeli 1.1 ponuđene su moguće definicije i dodatni komentari. Svakako, za objavljivanje u časopisima, najčešće se podnosi originalan naučni rad. Međutim, u naučnim časopisima objavljuju se i druge forme predstavljanja naučnih rezultata i relevantnih informacija. Sličan prikaz za različite vrste knjiga dat je u tabeli 1.2. Najčešći oblici su klasični udžbenici i monografije jednog ili više autora. Većina izdavača ulaže prilično mnogo vremena i resursa (lektura i korektura teksta, ujednačavanje teksta, slika, tabela i jednačina) u svoje glavne proizvode – referensne radove – kao što su enciklopedije i priručnici.
Ovim vrstama publikacija, tj. časopisima i knjigama, prikazanim u tabelama 1.1 i 1.2, zajedničko je to što ih često[2] objavljuju komercijalne izdavačke kuće koje ih profesionalno pripremaju i reklamiraju. Mnoge druge vrste publikacija koje nisu dio komercijalnog izdavaštva podvode se pod izraz „siva literatura“ (alternativni izrazi su „literatura iz sive zone“ ili „grejlit“). Ovaj izraz jasno je definisan 1997. tokom Treće međunarodne konferencije o sivoj literaturi u Luksemburgu (u literaturi, poznata pod nazivom „Luksemburška konvencija“) kao „… nešto što se proizvodi na svim nivoima vlade, akademskih institucija i privrede, u štampanoj ili elektronskoj formi, a nije izdato od strane komercijalnih izdavača“. Ova definicija je proširena postskriptumom tokom Šeste međunarodne konferencije o sivoj literaturi u Njujorku koji glasi „… nešto što se proizvodi na svim nivoima vlade, akademskih institucija i privrede, u štampanoj ili elektronskoj formi, a nije izdato od strane komercijalnih izdavača nego od strane institucija čija primarna djelatnost nije izdavaštvo“. Još jedna opšta karakteristika sive literature jeste činjenica da se ona uglavnom ne indeksira u glavnim bazama podataka, zbog čega je nije lako pronaći. Tipični predstavnici sive literature su:
Izvještaji (preliminarne verzije, preliminarni izvještaji o realizaciji projekta i detaljni izvještaji, tehnički izvještaji, statistički izvještaji, najnoviji kompanijski izvještaji, posrednički izvještaji)
Priručnici (uputstva za popravku, katalozi, kodeksi ili praktikumi)
Teze i disertacije (u bibliotekama ili onlajn na institucionalnim platformama)
Preliminarne verzije naučnih radova koji još nisu prošli recenziju i nisu objavljeni u naučnim časopisima (preprint) – npr. na arXiv portalu, http://arxiv.org/, serveru za arhiviranje elektronskih preprint verzija naučnih radova iz oblasti fizike, matematike, informatike itd.)
Apstrakti i zbornici sa konferencija (ukoliko ih nije objavio komercijalni izdavač)
Informatori i bilteni.
Lifleti
Tehničke specifikacije, standardi i patenti
Tehnička i komercijalna dokumentacija
Veb-objekti itd.
Gore navedenom može se dodati da je sivu literaturu teško pronaći (nevidljiva je ili skrivena na internetu), teško nabaviti (nije dio uobičajenih distributivnih lanaca), vrlo često nije stručno recenzirana, privremenog je karaktera ili povremena i izvan bibliografskih baza (nije opremljena ISBN ili ISSN brojevima). Međutim, razvoj interneta omogućava ublažavanje nekih od ovih nedostataka zahvaljujući modernim pretraživačima poput Gugla ili baza podataka i veb-sajtova institucija ili organizacija.
Tabela 1.1 Različiti tipovi radova u naučnim časopisima. Adaptirano* (C.Ž)
Vrsta | Komentar |
Originalni naučni rad | Najčešći tip radova koji se pojavljuje u naučnom časopisu. Originalni tekst rada u cjelini koji nije ranije objavljen, osim u preliminarnoj formi. Originalni radovi opisuju veoma značajan napredak u određenoj oblasti istraživanja. Svi radovi procenjuju se na osnovu originalnosti, inovativnosti, kvaliteta naučnog sadržaja i doprinosa postojećem znanju. Sadrže sljedeće odjeljke: uvod, metode, rezultate i diskusiju. Alternativni nazivi su „originalni rad“, „originalni članak“ ili „originalni naučni članak“. |
Pregledni članak | Pregledni članci pružaju iscrpni pregled istraživanja određene teme (ne samo iz autorovog istraživačkog iskustva), sa ilustrativnim primjerima, pregledom dosadašnjih saznanja i smjernicama za dalja istraživanja. Uz pronicljivu organizaciju materijala i kroz distinktivna poređenja trebalo bi da unaprijede znanje čitaoca. Često ih pišu istaknuti stručnjaci i vodeći naučnici iz određene discipline, a na poziv urednika časopisa. Pregledni članci uglavnom su veoma čitani (npr. od strane istraživača koji tragaju za opsežnim uvodom u određenu oblast) i izuzetno citirani. U preglednim člancima najčešće se citira oko 100 naučnih članaka. Alternativni termini su „kritički pregled“ i „kritički pregled literature“. Pregledni članci spadaju u sekundarnu literaturu. |
Prethodno saopštenje | Sadrži glavni naučni rezultat ili nalaz, za koji urednici vjeruju da će biti zanimljiv mnogim istraživačima, i da će vjerovatno podstaći dalje istraživanje u toj oblasti. Objavljuje se brzo po prijemu u časopis, pa je ovaj format posebno koristan kada je važno da rezultati brzo budu objavljeni. Za ovaj format predviđena su stroga ograničenja po pitanju dužine teksta, tako da neki detalji ne mogu da budu objavljeni, sve dok autori ne napišu kompletan naučni članak. Alternativni termin koji se koristi u nekim časopisima je: pismo. |
Kratko saopštenje | Hitno saopštavanje važnih preliminarnih rezultata, vrlo originalnih i značajnih, koji će vrlo vjerovatno značajno uticati na naučnu zajednicu. Treba samo da demonstrira „dokaz principa“. Po strukturi i stilu pisanja podsjeća na originalne naučne radove, s tim da može biti štampano sitnijim slovima. |
Stručni prilog | Opisuje unapređenja vrijedna pažnje, nove značajne primjene, ili praktična rješenja problema primjenom nove tehnike rada, pri čemu u radu mora detaljno da bude prikazana ta nova tehnika. Po strukturi i stilu pisanja podsjeća na istraživačke radove, s tim da može biti štampan sitnijim slovima.. |
Pismo uredniku | Sredstvo za diskusiju i/ili razmjenu mišljenja koje se odnosi na (a) materijal koji je objavljen u časopisu ili u drugim publikacijama, ili (b) opšta pitanja o kojima se vodi polemika u naučnoj zajednici. Autoru o čijem radu se diskutuje u prvom slučaju (a) pruža se mogućnost da zajedno sa originalnim pismom uredniku pošalje za objavljivanje i svoj odgovor. Alternativni termin: pismo. |
Prikaz knjige | Kritički prikaz novoobjavljene knjige koji se bavi njenim sadržajem, novinama i onim odlikama koje je preporučuju čitaocima. |
Osvrt | Izražava autorovo viđenje određene teme. |
Riječ urednika | Obično se poistovećuje sa uvodnikom, uvodom, uvodnim člankom, predgovorom ili uvodnom rječju, a najčešće se navodi na početku sadržaja. U slučaju posebnih izdanja časopisa „gostujući urednik“ iznosi motiv, tematsko usmjerenje i sadržaj posebne ili tematske sveske. Ovaj prilog piše ili urednik časopisa ili gostujući urednik specijalne sveske. |
Kalendar događaja | Najava predstojećih događaja kao što su konferencija, seminar ili radionica, a u vezi su sa temom časopisa. Piše ga urednik časopisa. |
Novosti iz oblasti industrije | Ističu industrijske inovacije u oblasti tehnike. Dužine jedne do dvije stranice. Piše ih urednik časopisa ili predstavnik kompanije. |
Izvještaj sa konferencije | Sumira cilj i teme, najvažnije detalje, poput plenarnog predavača itd. Piše ga urednik časopisa ili organizator konferencije. |
Erratum | Kratka napomena u kojoj se navode greške, ispravke ili informacija o povlačenju prethodno publikovanog članka u istom časopisu, koji se, tom prilikom, citira. |
Tabela 1.2 Različite forme objavljivanja knjiga i priloga u knjigama. Adaptirano* (C.Ž,)
Vrsta | Komentar |
Udžbenik | Knjiga za kurs, formalni priručnik sa instrukcijama iz određenog predmeta, prije svega namjenjena za rad u školama, na koledžima i univerzitetima. Osmišljena je tako da odgovori zahtjevima odgovarajućeg kursa. Često sadrži vježbe, pitanja i rješenja. Mnogi izdavači danas nude i dodatne materijale, kao što su štampani ili elektronski sadržaji za nastavnike (priručnici sa rješenjima, slike koje se mogu preuzimati sa interneta, kompjuterski kodovi, ispravke) i propratni veb-sajtovi sa materijalima za predavače (npr.PowerPoint slajdovi) i studente (npr. pitanja sa više ponuđenih odgovora). |
Monografija | Akademska knjiga ili studija o jednoj temi ili grupi povezanih tema. Piše je jedan ili više autora. |
Tematski zbornik | Naziva se još i zbornik priloga. Radovi su po pozivu. Često postoji jedan ili više urednika zbornika. Organizovan je po temama. |
Zbornici | Zbornik naučnih radova sa naučne konferencije, kongresa, simpozijuma, ljetnje škole, radionice itd. Često ih sponzorišu organizatori konferencija. |
Stručna knjiga | Pisana za potrebe industrije ili u komercijalne svrhe, često u formi priručnika, vodiča, kompendijuma podataka i namjenjena je stručnjacima sa akademskim obrazovanjem. |
Referensna publikacija | Jednotomno ili višetomno referensno djelo, koje pruža opštu sliku o širokom opsegu tema ili nekoj specijalizovanoj disciplini, npr. enciklopedija. |
Priručnik | Sličan je referensnim radovima, ali je obično jednotoman, sa dužim odrednicama. Riječ je o konciznoj kompilaciji prihvaćenih ključnih informacija o metodama istraživanja, opštim načelima i funkcionalnim vezama. Fokus je na narativnoj deskripciji tercijarnog znanja. Sadrži mali broj tabela ili formula. |
Brošura | Sastoji se od 50 do 125 stranica i jasno je fokusirana. Premošćuje jaz između dugih članaka iz časopisa i kratkih knjiga. Može biti u obliku monografije, udžbenika ili stručne knjige. Špringer ih zove SpringerBriefs (Špringerova kratka izdanja) |
Poglavlje knjige | Prilog tematskom zborniku ili, recimo, priručniku. Autori se (barem u većini slučajeva) razlikuju od urednika knjige. |
Riječ urednika / Uvodnik / Predgovor | Kratki eseji koje piše izdavač (riječ urednika), autor (predgovor) ili neka osoba po pozivu koja nije sam autor (uvodnik). Obično se nalaze prije sadržaja. Autori ili urednici objašnjavaju motivaciju, tematsku orijentaciju i sadržinu knjige. Autori ili urednici povremeno pozivaju poznate i uvažavane eksperte koji nisu uključeni u rad na knjizi da pripreme uvodnu riječ. |
3.2 Vrednovanje različitih vrsta naučnih publikacija
Mogući načini procjene različitih vrsta akademskih publikacija u oblasti prirodnih nauka, tehnologije i medicine (STM) predstavljeni su na sl. 1.1. Ovakav način rangiranja može, naravno, biti drugačiji za različite oblasti. U oblasti industrije, patenti[3] igraju mnogo važniju ulogu i mnoge kompanije nisu baš rade da objavljuju ideje i rezultate u naučnim časopisima pošto bi konkurentske firme mogle da iskoriste objavljene informacije. U akademskom kontekstu[4], međutim, veća važnost i priznanje pridaju se publikacijama objavljenim u međunarodnim časopisima. Ovaj trend kulminira u današnje vrijeme, kada sve veći broj institucija vrednuje isključivo publikacije u časopisima, koje se referišu u jednoj od dvije glavne bibliografske i citatne baze podataka[5]. To je prilično diskutabilno u slučaju univerziteta, jer se ugled stiče isključivo objavljivanjem u indeksiranim časopisima, iako se nastava bazira na udžbenicima koje su napisali posvećeni naučni radnici iz drugih institucija. Još prije više od deset godina Stiven Kouvin (Stephen C. Cowin) kritikovao je ovakvu praksu u svom Priručniku o mehanici kostiju :
„Urednik se upoznaje sa nizom problema na koje autor poglavlja može da naiđe. Recimo, tradicionalno, naučnim radnicima koji pišu poglavlja za ovakve publikacije njihove institucije odaju priznanje i ohrabruju ih u ovom poduhvatu. Međutim, posljednjih godina, u nekoliko evropskih zemalja državna administracija za istraživanja mijenja ovakvu politiku. U ovim zemljama sistemi za vrednovanje naučne karijere degradirali su vrijednost pisanja poglavlja u ovakvim izdanjima i naučniku se ne računa ova vrsta aktivnosti. Vrednovanje u ovim zemljama zasniva se na uticajnosti, tiražu i prestižu časopisa u kome se publikacija objavljuje. Ove vlade trebalo bi da razmotre posledice takve politike.“
Izgleda da je u današnje vrijeme ovaj trend prisutan u mnogim regionima svijeta. Srećom, postoji i suprotni trend, recimo u Evropi, gdje je ograničen pogled na faktore uticajnosti napušten. Njemačko istraživačko društvo (DFG, Deutsche Forschungsgemeinschaf) objavilo je 2010. godine da će se istraživački projekti drugačije vrednovati „kako bi se umanjio značaj kvantitativnih pokazatelja, koji su tokom godina postali dominantni kad je riječ o naučnim publikacijama“. Posmatrajući predloženu piramidu publikacija[6] prikazanu na sl. 1.1, mora se napomenuti da zbornici sa konferencija ne odražavaju glavnu svrhu konferencija.
Sl. 1.1 Vrednovanje naučnih publikacija na osnovu piramide publikacija
Glavni cilj konferencija je povezivanje, diskutovanje, dobijanje povratne informacije nakon prezentacija od strane međunarodnih stručnjaka, kao i sticanje uvida u najnovije trendove u određenoj oblasti istraživanja. Ove dobiti od konferencija ne vide se jasno kroz rangiranje konferencijskih zbornika u piramidi publikacija. Zainteresovani čitalac može takođe da konsultuje „Deset razloga zbog kojih bi radove sa konferencija trebalo ukinuti“, koje je objavio prof. Donald Giman (Donald Geman) sa Univerziteta „Džon Hopkins“. Najzad, mora se pomenuti da je u nekim disciplinama, kao što su informatika i elektrotehnika, značaj zbornika sa konferencija mnogo veći nego što je to naznačeno na sl. 1.1.
1.3 Identifikacija publikacija: ISBN, ISSN i DOI
U narednoj tabeli 1.3 ukratko su prikazane uobičajene identifikacione oznake publikacija, koje se po pravilu nalaze na početnim stranama rukopisa ili knjiga. Po potrebi, zainteresovane čitaoce upućujemo na naredne odeljke, gdje mogu pronaći više detalja o ovim brojevima.
Tabela 1.3 Različite identifikacione oznake publikacija
Skraćenice | Pun naziv i značenje |
ISBN | Međunarodni standardni broj knjige Jedinstveni broj za knjige |
ISSN | Međunarodni standardni broj serijske publikacije, Jedinstveni broj za štampane i elektronske serijske publikacije |
LCCN | Kontrolni broj Kongresne biblioteke Broj koji identifikuje kataloške zapise Kongresne biblioteke SAD |
DOI | Digitalni identifikator objekta Niz karaktera za indentifikaciju bilo koje vrste objekta na internetu |
1.3.1 ISBN
Od 2007. godine, Međunarodni standardni broj knjige (ISBN) je trinaestocifreni jedinstveni međunarodni identifikacioni broj za monografske publikacije ili proizvode nalik knjigama (npr. mape ili obrazovne softvere). Primjer trinaestocifrenog ISBN broja zajedno sa njegovim bar-kodom prikazan je na sl. 1.2. ISBN broj potiče od devetocifrenog koda za Standardni broj knjige (SBN), koji su šezdesetih godina prošlog vijeka uveli osnivači Agencije za dodeljivanje standardnog broja knjige (SBNA) za britanske publikacije Dž. Vitaker i sinovi (J. Whitaker & Sons Ltd), Britanska nacionalna bibliografija i Udruženje izdavača [16]. Na osnovu toga, Tehnički odbor za dokumentaciju (TC 46) Međunarodne organizacije za standardizaciju (ISO) uvodi 1970. godine u upotrebu Međunarodni standardni broj knjige (ISBN) u formi desetocifrenog koda kao međunarodni standard ISO 2108.
Ideja o uvođenju ovakvog numeričkog koda proistekla je iz težnje da knjige budu što preciznije obeležene kako bi se olakšao proces njihovog naručivanja i distribucije. Pošto se svakom izdanju ili verziji knjige (npr. tvrdi povez, broširano ili elektronsko izdanje) dodeljuje različit broj, identifikacija određene knjige je jednostavna i jasna, usled čega klijent može očekivati da će od prodavca dobiti upravo ono izdanje knjige koje je naručio. Dakle, razvoj modernih kompjutera značajno je pojednostavio i unapredio trgovinu knjigama. Danas je ISBN konvertovan u odgovarajući bar-kod[7] (vidi sl. 1.2) koji se može jednostavno skenirati, čime se olakšava rukovanje knjigama.
Trinaestocifreni kod može se podijeliti na sljedećih pet segmenata, koji jasno moraju biti odvojeni crticama ili razmacima:
Prefiks (trocifreni broj koji obezbjeđuje GS1[8]; prvobitno se koristio samo 978; kako bi se osigurao kontinuitet kapaciteta ISBN sistema uvodi se i broj 979)
Oznaka registarske grupe (1 do 5 cifara koje identifikuju zemlju, geografski region ili govorno područje; 0 ili 1 za zemlje engleskog govornog područja; 2 za zemlje francuskog govornog područja; 3 za zemlje njemačkog govornog područja; 4 za Japan; 5 za zemlje ruskog govornog područja; 7 za Narodnu Republiku Kinu)
Oznaka registrovanog korisnika (najviše 7 cifara koje identifikuju određenog izdavača ili otisak unutar registrovane grupe)
Oznaka publikacije (najviše 6 cifara koje identifikuju određeno izdanje publikacije)
Kontrolna cifra (izračunata upotrebom algoritamskog modula 10)
1.3.2 ISSN
Međunarodni standardni broj serijske publikacije (ISSN) je osmocifreni broj kojim se identifikuje štampano ili elektronsko izdanje serijske publikacije[9] (npr. periodika[10], časopisi, bilteni)[11] . Početkom sedamdesetih godina prošlog vijeka Međunarodna organizacija za standardizaciju (ISO) razvila je ISSN broj kako bismo dobili jedinstveni identifikacioni kod za serijske publikacije, što je konačno i realizovano kroz standard ISO 3297 iz 1975. Broj se sastoji od dvije grupe od po četiri cifre, koje su razdvojene crticom. Posljednji broj je kontrolna cifra zasnovana na modulu 11, koja može da ima vrijednost od 8 do 2. Na ovoj posljednjoj poziciji može stajati veliko slovo X, kao oznaka arapskog broja 10. Za razliku od ISBN broja, ISSN broj ne sadrži informacije o izdavaču i njegovom sjedištu. Tipičan primjer ISSN broja preuzetog iz časopisa The Journal of Adhesion prikazan je na sl. 1.3. Na njoj je jasno vidljivo da su štampanoj i elektronskoj verziji dodjeljeni različiti ISSN brojevi.
Drugi primjer, preuzet iz knjige objavljene u seriji, sadrži čak i više identifikacionih brojeva, videti sl. 1.4. Kao pojedinačna knjiga, publikacija se identifikuje ISBN brojem u štampanoj i elektronskoj verziji. Kao serijskoj publikaciji, dodjeljen joj je i ISSN broj serije (za štampanu i elektronsku verziju). Ovdje treba istaći da je ISSN broj isti za sve knjige u okviru serije zato što je primarno povezan sa njom, a ne sa pojedinačnom knjigom. Na sl. 1.4 prikazan je i DOI broj (obrađen u odjeljku 1.3.3) i Kontrolni broj Kongresne biblioteke (LCCN). Ovaj broj se pojavio 1898. kada je Kongresna biblioteka (Vašington, SAD) počela da štampa kataloške listiće, čija je distribucija počela 1901. Ovi listići su sadržali Broj listića Kongresne biblioteke, koji je trebalo da posluži u svrhu identifikacije. Ovaj broj kasnije je preimenovan u kontrolni broj Kongresne biblioteke (LCCN) i sastoji se od tri bloka[12]: alfabetskog prefiksa od dva karaktera (služi za razlikovanje između serija LC kontrolnih brojeva; ukoliko nema prefiksa, dio za prefiks sadrži prazna mjesta), godine izdanja koja se sastoji od četiri karaktera, i serijskog broja od najviše šest cifara koji je u vezi sa kataloškim zapisom.
Serijski brojevi sa manje od šest cifara nalaze se sa desne strane, a na neiskorišćenim pozicijama stoje nule. U svom najosnovnijem obliku, LCCN broj se sastoji od godine i serijskog broja.
LCCN prikazan na sl. 1.4 može se razdvojiti na godinu objavljivanja publikacije, 2012, i serijski broj, 935677.
Shodno tome, ovo priključivanje dodatnih informacija omogućava da se jasno identifikuje svaka sveska časopisa ponaosob.
1.3.3. DOI
Digitalni identifikator objekta[13] (DOI) je niz karaktera za jedinstvenu identifikaciju objekata bilo koje vrste. Uspostavljanje DOI sistema potiče od zajedničke inicijative tri trgovinska udruženja iz izdavačke industrije (Međunarodno udruženje izdavača, Međunarodno udruženje izdavača za nauku, tehniku i medicinu, Udruženje američkih izdavača). Iako vodi poreklo iz publikovanja tekstualne građe, DOI je zamišljen kao opšti okvir za uspostavljanje identifikacije digitalnog sadržaja na internetu, s obzirom na trend usmjeren ka digitalnoj konverziji i multimedijalnoj dostupnosti. Sistem je javno predstavljen 1997. godine na Međunarodnom sajmu knjiga u Frankfurtu. Iste godine je osnovana Međunarodna DOI® fondacija (IDF) posvećena razvoju i upravljanju DOI sistemom. DOI oznaka sastoji se iz dvije komponente, takozvanog prefiksa i sufiksa, koje razdvaja znak „/“:
DOI prefiks/sufiks
Prefiks je oznaka kompanije (npr. izdavača) ili organizacije koja želi da registruje DOI brojeve, a prateći sufiks (jedinstveni za dati prefiks) je oznaka izdanja. Mnogi izdavači integrišu standardizovane identifikacione brojeve kao što su ISBN ili ISSN u sufiks. Posmatrajući sl. 1.4, može se vidjeti da je ISBN broj elektronske knjige naprosto bio preuzet kao sufiks. U slučaju časopisa, na primjeru prikazanom na sl. 1.3, sufiks je sastavljen od ISSN broja (00218464), godine izdanja (2012) i sljedećeg identifikacionog broja članka (660811). Ovdje se mora istaći da se DOI oznake mogu formirati na sasvim različite načine. Na primjer, „DOI 10.1152/ajpregu.00101.2003“ odnosi se na časopis gdje prefiks (10.1152) označava izdavača (American Physical Society). Prvi dio sufiksa (ajpregu) predstavlja skraćenicu naslova časopisa (AJP – Regulatory, Integrative and Comparative Physiology) a na kraju je broj časopisa (00101.2003).
Zamisao DOI sistema je da identifikator bude trajno povezan sa objektom (npr. knjigom ili člankom u časopisu), a ostali podaci (kao što su URL na kome se može pronaći elektronska verzija knjige ili članka, i-mejl adrese, druge DOI oznake i deskriptivni metapodaci[14] (npr. apstrakti)) nalaze se na mreži. Prednost ovog koncepta je u tome što se mjesto knjige ili članka na internetu može mijenjati, ali oznaka ostaje nepromjenjena. U tom slučaju, samo podaci pohranjeni na mreži moraju se ažurirati. Kako bi se dobili podaci pohranjeni na mreži (tzv. razrješenje), može se koristiti internet servis, primjer je prikazan na sl. 1.6. Kada korisnik unese DOI oznaku (prikazano na sl. 1.4) u ovu aplikaciju biće preusmjeren na URL adresu putem koje je dostupno elektronsko izdanje knjige, http://www.springerlink.com/content/j2100q/#section=1072092&page=1.
Nove DOI oznake mogu se registrovati putem agencija za registraciju. Prateći troškovi zavise od modela poslovanja. Njemačka nacionalna biblioteka za nauku i tehnologiju (Technische Informationsbibliothek, TIB) postala je 2005. neprofitna agencija za registraciju DOI oznaka primarnih istraživačkih podataka iz polja prirodnih nauka, tehnologije i medicine (STM). Institucija koja želi da registruje DOI oznake mora da se prijavi TIB-u kako bi sama postala centar za podatke. Ovakva institucija (koja potom dobija naziv „centar za podatake“) postaje takođe odgovorna za pohranjivanje sadržaja koje registruje kod TIB-a za šta mora da plati godišnju članarinu u iznosu od 150 evra. Ova cijena podrazumijeva registraciju 500 DOI oznaka na godišnjem nivou, kao i pohranjivanje metapodataka o izdanjima u sistemu TIB-a .
Literatura
University of Michigan-Flint: Periodicals, Journals, Magazines (2013) http://www.umflint.edu/library/faq/difference.htm. (Pristupljeno 20. februara 2013)
2. Georgetown University Library: What’s the Difference between Scholarly Journals and Popular Magazines? http://www.library.georgetown.edu/tutorials/scholarly-vs-popular?. (Pristupljeno 20. februara 2013)
3. Analytical and Bioanalytical Chemistry – What type is my paper? (2012) http://www.springer.com/chemistry/analytical+chemistry/journal/216. (Pristupljeno 5. juna 2012)
4. Atmospheric Pollution Research – Guide for Authors (2012) http://www.atmospolres.com/guide.html. (Pristupljeno 5. juna 2012)
5. Clinical and Experimental Medical Journal – Instructions for Authors (2012) http://www.editorialmanager.com/cemed/. (Pristupljeno 24. marta 2012)
6. SciVerse Scopus – Content Coverage Guide (2012) http://www.info.sciverse.com/UserFiles/sciverse_scopus_content_coverage_0.pdf. (Pristupljeno 23. maja 2012)
7. Springer Journal Author Academy – Types of journal manuscripts (2012) http://www.springer.com/authors/journal+authors/journal+authors+academy?SGWID=0-1726414-12-837305-0. (Pristupljeno 5. juna 2012)
8. Springer Verlag (2012) Privatna prepiska
9. Farace DJ, Schöpfel J (2010) Introduction grey literature. In: Farace DJ, Schöpfel J (eds) Grey literature in library and information studies. De Gruyter Saur, Berlin
10. Schöpfel J, Farace DJ (2011) Grey Literature. In: Bates MJ, Maack MN (eds) Encyclopedia of library and information sciences, 3rd edn. CRC Press (Taylor & Francis Group), Boca Raton
11. Newbold E (2006) Grey literature – a hidden resource. http://www.slideshare.net/Rebecca/grey-literature- a-hidden- resource. (Pristupljeno 7. juna 2012)
12. Cowin SC (2001) Bone mechanics handbook. CRC Press, Boca Raton
13. DFG press relase (2010) “Quality not quantity” – DFG adopts rules to counter the flood of publications in research http://www.dfg.de/en/service/press/press_releases/2010/pressemitteilung_nr_07/index.html. (Pristupljeno 16. maja 2012)
14. González-Albo B, Bordons M (2011) Articles vs. proceedingspapers: dothey differ in research relevance and impact?A case study in the Library and Information Science field. JInformetrics5:369–381
15. Geman D (2007) Ten reasons why conference papers should be abolished http://www.cis.jhu.edu/publications/papers_in_database/GEMAN/Ten_Reasons.pdf. (Pristupljeno 12. aprila 2013)
16. Bradley P (1992) Book numbering: the importance of the ISBN. The Indexer 18:25–26
17. ISBN Users’ Manual-International Edition, 6th ed (2012) InternationalI SBN Agency, London
18. ISO 3297 (1998) The international standard serial number
19. Baldick C (2001) The concise xford dictionary of literary terms. Oxford University Press, Oxford
20. Reitz JM (2012) ODLIS – Online dictionary for library and information science. http://www.abc-clio.com/ODLIS/odlis_m.aspx
21. What is an ISSN? (2012) http://www.issn.org/2-22636- All-about- ISSN.php. (Pristupljeno 8. juna 2012)
22. ISSN Manual. Cataloguing Part (2009) http://www.issn.org/files/issn/Documentation/Manuels/ISSN_Manual_ENG_ED_2009.pdf. (Pristupljeno 8. juna 2012)
23. Structure of the LC Control Number (2012) https://www.loc.gov/marc/lccn_structure.html. (Pristupljeno 8. juna 2012)
24. DOI Handbook (2012) http://www.doi.org/hb.html. (Pristupljeno 8. juna 2012)
25. MARC standards – Library of Congress (2013) http://www.loc.gov/marc/. (Pristupljeno 5. marta 2013)
26. Technische Informationsbibliothek-DOI cost agreement (2012) http://www.tib-hannover.de/fileadmin/doi/TIB-DOI- costs.pdf. (Pristupljeno 11. jula 2012)